ملی پوش جودو: مجبورم برای تامین مخارج زندگی کارگری کنم - سریال شهرزاد

به گزارش سریال شهرزاد، ملی پوش جودوکار کم بینای خوزستانی گفت: با گذشت هفت ماه از رقابت های پاراآسیایی جاکارتا هنوز پول مشخص شده برای بدرقه ورزشکاران و جوایز پس از مدال آوری را دریافت نکرده ایم و من اکنون کارگری می کنم و بیل و کلنگ می زنم تا از پس از هزینه های زندگی برآیم.

سیدامید جعفری در گفت وگو با سریال شهرزاد، با گله مندی از مسؤولان نسبت به عدم پرداخت پاداش مربوط به رقابت های پاراآسیایی جاکارتا با گذشت هفت ماه از این رویداد، اظهار کرد: زمانی که قرار شد در رقابت های پاراآسیایی جاکارتا شرکت کنیم، پیش از اعزام مراسم بدرقه ای گرفته و قرار شد مبلغ پنج میلیون تومان به هر ورزشکار اعزامی اهدا گردد که اکنون با گذشت هفت ماه از این رقابت ها هنوز این پول به دست هیچکدام از ورزشکاران استان نرسیده است، در حالی که باید پیش از رفتن به جاکارتا این مبلغ به دست ما می رسید تا یاریی برای ورزشکار باشد و از نظر روحی روانی نیز در وضعیت بهتری قرار بگیرد.

وی ادامه داد: زمانی هم که با مدال از این رقابت ها برگشتیم، مسؤولان محترم با حضور در فرودگاه تنها عکس های یادگاری را همانند همواره دریافتد و وعده هایی دادند و رفتند. 16 درصد از مدال های کاروان ایران در جاکارتا توسط ورزشکاران خوزستانی به دست آمد و سوالم این است که با توجه به این که قطعاً بودجه نیز وجود دارد، چرا این قدر ورزشکاران را عذاب می دهند و آن ها را شرمسار خانواده و دوستان شان می نمایند؟

این ملی پوش جودو کم بینایان و نابینایان گفت: من اکنون 20 مدال دارم و اگر 20 مدال دیگر هم روی این تعداد بگذارم و از مغازه داری بخواهم با آن ها یک کیسه برنج به من بدهند، هیچ وقت این کار را انجام نمی دهد. همچنین صاحبخانه قبول نمی کند این مدال ها را به عنوان پول کرایه خانه از من بردارد. مگر همسر من چقدر می تواند این شرایط را تحمل کند و سوالش این است که تو که این همه به اردو و مسابقات می روی و من را تنها می گذاری، چقدر مسؤولان از تو حمایت می نمایند؟

وی ادامه داد: همچنین در جلسه ای با حضور استاندار خوزستان قرار شد که به مدال آوران طلا، نقره و برنز در جاکارتا به ترتیب مبلغ 30، 20 و 10 میلیون تومان اهدا گردد که همچنان از این هدیه نیز خبری نیست. نمی دانم چرا بعد از مدال آوری مسؤولان دیگر از ما سراغی نمی گیرند، البته چند روزی است که کیانی زاده معاون مدیرکل ورزش استان پیگیر وضعیت ما است. خود مدیرکل ورزش و جوانان خوزستان نیز در گذشته یاری هایی به من داشته است اما اکنون احتیاج به یاری دارم.

جعفری اعلام کرد: من در سال کسب سهمیه پارالمپیک هستم و با توجه به شرایط مالی ام حتی توان خریداری یک قرص ویتامین را هم ندارم. با توجه به وضعیت مالی کشور قیمت هر چیزی 10 برابر شده است و مکمل خوب نیز پیدا نمی گردد و اگر هم پیدا کنیم، گران است. همچنین من باید به اردو بروم و شاید باورتان نگردد حتی توانایی خرید یک بلیت VIP صدتومانی برای تهران را ندارم. من این شرایط را باید به چه کسی بگویم و آیا مسؤولان اداره کل ورزش و جوانان خوزستان از شرایط من اطلاع دارند؟

وی گفت: مگر من چقدر می توانم برای قرض دریافت پول به دوستانم رو بزنم. همچنین بعد از پارالمپیک برزیل، مدیرکل ورزش و جوانان خوزستان به من قول داد که من در اداره کل ورزش و جوانان استان مشغول به کار شوم اما در حال حاضر هیچ خبری نیست. من به خاطر این که پول خریداری مکمل را ندارم، تمام مفاصلم در حال تخریب شدن هستند. چند ماهی است که در اردو هستم و دو ماه دیگر نیز جهانی باکو را پیش رو دارم که کسب سهمیه پارالمپیک است و من با بدبختی و مصرف خرما و شیر به جای مکمل ها خودم را برای مسابقات آماده می کنم اما مگر می گردد یک ورزشکار ملی پوش باشد و مکمل استفاده نکند؟

این جودوکار کم نابینا گفت: از مدیرکل ورزش و جوانان خوزستان می خواهم آن مبلغی که قرار بود به عنوان پول بدرقه به ورزشکاران اهدا گردد را به ما بدهد تا فشار از روی ورزشکاران برداشته گردد. من نمی دانم این مسؤولان چه زمانی قرار است پیگیر وضعیت ما باشند.

وی اضافه کرد: من اکنون در حال کارگری هستم و اگر دست های من را ببینید، به خاطر بیل و کلنگی که زده ام، وضعیت مناسبی ندارند ولی مجبورم این کار را انجام دهم زیرا در غیر این صورت نمی توانم از هزینه های زندگی ام بربیایم. آیا برای کسی که المپیک رفته و مدال آسیایی دارد، چنین وضعیتی مناسب است؟ آیا خود همین مسؤولان حاضر هستند برای ساعتی خانواده هایشان در شرایط ما قرار بگیرند؟

جعفری اعلام کرد: آیا با داشتن چنین شرایطی می توان مدال گرفت؟ اگر هم خدای ناکرده به مدال نرسیم که حرف های دیگری به ما می زنند. من نمی گویم یک میلیارد تومان به ما بدهید اما حرفم این است که به آن چه قول داده بودید، عمل کنید. شاید باورتان نگردد مدتی پیش که به مکمل احتیاج داشتم، مجبور شدم پیراهن جودو و کفش هایم را بفروشم. دیگر چیزی نمانده است که برای خرید مکمل بخواهم آن را بفروشم. با این شرایط سخت حتی بعضی اوقات بیخیال رفتن به اردوی تیم ملی می شوم.